Verlof geweigerd: ontslag op staande voet terecht of niet?

Een greep uit mijn eigen praktijk: werknemer loopt boos weg nadat de werkgever de verlofaanvraag had geweigerd. Is ontslag op staande voet terecht of niet?

Voordat je verder leest over deze succesvolle zaak, heb ik ander tof nieuws om te delen. Ik sta namelijk in de Top 250 van Advocaatscore, met een 9,9/10! Zo, weer terug naar de case…

Een paar maanden geleden belde een werkgever mij op. 

Hij had in de zomer een werkneemster staandevoets ontslagen. Die werkneemster, we noemen haar maar even Lisa (zo heet ze natuurlijk niet), vocht dit ontslag aan. Ze vorderde in totaal ongeveer € 15.000,- bruto. En dat na twee maanden dienstverband! 

Of ik hem bij wilde staan in de procedure. 

Toen ik hoorde wat er was gebeurd, wilde ik deze organisatie graag bijstaan. 

Kort gezegd: het korte dienstverband van Lisa was niet geheel vlekkeloos verlopen. Ze had in twee maanden tijd al een officiële waarschuwing ontvangen voor het onjuist in- en uitklokken en vanwege het slaan met deuren.

Op die bewuste woensdag (5 juni 2024) was ze naar haar leidinggevende gelopen en had ze medegedeeld vrij te willen zijn.

Waarom? Dat wilde ze niet vertellen, dat was privé. 

Haar leidinggevende had aangegeven dat het zo last-minute niet meer kon, niet zonder goede reden. Vervolgens heeft Lisa weer geweigerd aan te geven waarom zij acuut vrij moest krijgen en heeft ze nogmaals medegedeeld vrij te nemen. Daarna is Lisa teruggelopen naar haar eigen werkplek.

Vervolgens belde de eigenaar Lisa vanuit de auto. Daarin is nogmaals aangegeven dat zij niet zonder geldige reden last-minute vrij kon krijgen en dat als ze weg zou gaan, ontslag op staande voet zou volgen.

Je raadt het al: Lisa is toch opgestaan en heeft vervolgens het pand verlaten. Zonder dit aan haar leidinggevende te melden. 

Het gevolg? Lisa werd met onmiddellijke ingang ontslagen.

De kantonrechter in Enschede kwalificeerde dit, net zoals mijn cliënte, als werkweigering en vond dat het ontslag op staande voet terecht gegeven was.

Lisa had namelijk geen toestemming om niet te werken. De last-minute verlofaanvraag mocht mijn cliënte onder de gegeven omstandigheden ook weigeren. Overigens speelden er meerdere omstandigheden een belangrijke rol: de korte duur van het dienstverband, de eerdere officiële waarschuwing die Lisa had ontvangen en het feit dat Lisa al herhaaldelijk was aangesproken op wangedrag. Bovendien was Lisa gewezen op de consequenties van een vertrek en had ze die consequenties kennelijk aanvaardt.

Een terechte uitkomst als je het mij vraagt. Bovendien bereikte de uitspraak zelfs de krant. Tubantia schreef er twee artikelen over, waarin eerst verslag werd gedaan over de zitting en daarna de uitspraak werd besproken.

De link naar de uitspraak vind je hier.